ketika sejarah nusantara
kehilangan fakta
Bukan sesuai ramalan, mitos, takhayul, klenik, mistis, ujaran bebas jasa
luhur leluhur, kisah legenda turun-temurun. Ada baiknya tengok ramalan atau jangka
Jayabaya, antara lain “Wong agung kesinggung, wong ala dipujo-pujo.
Wong wadon ilang wadone, ilang wirange. Wong lanang ilang lanange, ilang
kaprawirane.”.
Lanjut, asal main comot ramalan yang sama, khusus yang pakai lema ‘wong’.
Wong bener thenger-thenger, wong salah bungah-bungah. Wong apik ditampik,
wong jahat munggah pangkat. Begjane sing elingi, begjane sing lali, nanging isih
begja sing waspodho.
Polahe wong Jawi kadya gabah den interi. Endi sing bener endi sing sejati.
Poro topo ora wani podho wedi anularake wewulang edhi margo salah-salah nemu
pati.
Bondho dadi suwolo, pangkat dadi pikat. Sing menang podho sawenang-wenang
rumongso menang, sing salah mung ngalah rumongso kabeh salah. Ono bupati soko
wong asor imane. Pepatih Kepala Judi, sing ati suci soyo dibenci, sing jahat
pinter anjilat tur oleh hajat, sing maling tenguk-tenguk nemu kethuk, pitik
angrem sak dhuwure pikulan.
Terakhir, ada dua cuplikan ramalan:
Ratu ora netepi janji, musno kuwasane ilang perbawane.
Akeh omah ing ndhuwur jaran. Wong podho mangan uwong. Kayu gligen lan wesi
podho kolu diroso enak koyo roti bolu. Yen bengi ora Iso turu.
Akeh wong kang mendem donga, kana kene rebutan unggul,
angkara murka saya ngambra-ambra, agama ditendang, akeh wong angkara murka
nggedelake duraka, hukum agama dilanggar, prikamanungsan diiles-iles, kesopanan
ditinggal, akeh wong edan jahat lan kelangan akal budi.
Namanya ramalan, tak perlu diperdebatkan. Walau sisi lain sebagai siratan rangkaian
sebab akibat kehidupan di dunia.
Nusantara mengenal korupsi berjamaah, dosa jariyah, niat makar asal
konstitusional bebas pidana. [HaéN]
Tidak ada komentar:
Posting Komentar